Żeby mi się tak chciało jak mi się nie chce... pomyślałem dzisiaj przed wyjściem na trening. Kombinowałem jak mogłem, żeby oszukać samego siebie i znaleźć sobie wymówkę byleby nie iść i jeszcze chwilę poleżeć na kanapie. A to za zimno, a to za późno a to przyszła myśl do głowy, że jak raz odpuszczę to się nic nie stanie. Ale ostatecznie podjąłem decyzję, że nie ma takiej opcji! Wychodzę.
Wymówki działają do pewnego momentu a potem wrzucam autopilota i przestaję myśleć. Po prostu się ubieram i wychodzę na trening. Nawet jeśli przez pierwsze kilka minut jest mi zimno bo na głowę kapie deszcz ze śniegiem a nogi brodzą w kałużach to już po chwili jest OK.
Ciągle nie potrafię zmobilizować się do wczesnej pobudki i treningów porannych. Dlatego dzisiaj po powrocie z pracy kiedy marudziłem, że nie mam już siły na trening rzuciłem w końcu, że muszę wyjść bo trener mi kazał i jeśli tego nie zrobię będzie niezadowolony.
- Trener!? Tato, ty masz trenera?! Zapytała mocno zdziwiona starsza córka.
- Tak, mam ... tutaj. Odpowiadając pukałem się w prawą skroń dając jej tym samym do zrozumienia, że sam sobie jestem trenerem.
Być może jeśli miałbym trenera który stałby nade mną i rozliczał mnie z realizacji założonego planu byłbym w stanie bardziej się zmobilizować. Być może nawet poranne wstawanie weszłoby mi w krew. Być może.
Na razie staram się samodzielnie realizować założony plan i wychodzi mi to różnie. Czasami jest zauważalny progres, noga fajnie podaje, tętno maleje, czuję moc. A czasami jest wprost przeciwnie i mam wrażenie, że cofam się w biegowym rozwoju. Nachodzą mnie myśli, że nigdy nie odbuduję formy do poziomu, który pozwoli powalczyć z samym sobą o kolejne rekordy.
Zobaczymy jak pójdzie pierwszy sprawdzian w tym roku, który odbędzie się już za dwa tygodnie czyli 3. Dziesiątka WROACTIV. Mam nadzieję, że do tego czasu uda mi się jeszcze choć trochę wyostrzyć formę i wykiwać lenia, który z pewnością będzie odradzał szybkie bieganie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz