Kolejna rozmowa przy śniadaniu:
Ja: Pamiętacie, że za 2 tygodnie maraton?
Córki: Taaak, pamiętamy, już o tym mówiłeś 100 razy ...
Ja: No to co, jedziemy razem?
Córki: Ale ... musimy?
Ja: A to nie chcecie?
Córki: Chcemy ... ale wiesz ... trzeba długo czekać na Ciebie na mecie ...
Można motywować się na wiele sposobów ale dawanie z siebie wszystkiego, zarzynanie się na maxa po to żeby zobaczyć dziecięcy uśmiech na mecie nie da się porównać z niczym innym. Życiówka, medal czy gratulacje są super ale i tak najważniejsze są szczere słowa własnego dziecka - No, wreszcie dobiegłeś! :)
Kiedy zostajesz rodzicem Twój świat nagle zostaje wywrócony do góry nogami. Początkowo nie zdajesz sobie z tego sprawy. To przychodzi stopniowo. Po kilku tygodniach dostrzegasz przemianę. Masz inne potrzeby, martwisz się o nie a nie o siebie. W zasadzie martwisz się w końcu o kogoś bo o siebie nie miałeś czasu się martwić, w ogóle o tym nie myślałeś. Twoje potrzeby schodzą na drugi plan. Wszystko podporządkowujesz dziecku. Mija czas a ono dorasta. Ma swoje zdanie w wielu kwestiach. Zaczynają się dyskusje i sprzeczki. Dziecko, podobnie jak Ty, lubi postawić na swoim. Wreszcie przychodzi dzień próby. Dla Ciebie oczywiście. Nie możesz się spóźnić na przedstawienie w przedszkolu czy rozpoczęcie kolejnego roku szkolnego. Dziecko na Ciebie liczy, pokłada w Tobie nadzieje. Widzi w Tobie wzór do naśladowania, więc nie możesz zawalić terminu, nie możesz nie dotrzymać obietnicy, nie możesz zapomnieć o umowie. Nie możesz sobie pozwolić na kompromitację w jego oczach. Dziecko jest MEGA motywatorem!
Mam dwójkę, więc motywuję się podwójnie :)
Podczas XI Poznań Maratonu czyli mojego drugiego startu na królewskim dystansie spotkałem biegacza, który po 30 km uderzył w ścianę tak mocno, że słaniał się na nogach. Nie mogłem być obojętny i próbowałem go wesprzeć. Udało się. Kiedy zaczął truchtać krzyknął, że dziękuje mi za wsparcie, bo myślał o tym, żeby zejść z trasy a na mecie czeka jego syn, któremu obiecał medal :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz